Vandaag in het nieuws hoorde ik weer dat men zich zorgen maakt over migranten die Nederland binnenkomen en dat er een echte dreiging is dat wij straks te weinig woonplaatsen zullen hebben. Aan de ene kant begrijp ik deze zorgen. Aan de andere kant heb ik hart voor mensen die nog steeds iedere dag naar de hemel kijken en bidden of hopen om op een dag te zijn waar het rustig is, waar iedereen van hen houdt en zij van iedereen houden. Een plek waar ze veilig en gelukkig kunnen zijn.
Deze uitspraak over de toekomst van de "echte" Nederlanders raakt mij ook omdat ik van nature een probleemoplosser ben en ik wil iets doen om dit probleem echt op te lossen. Dan vraag ik mij af hoe ik hierbij iets kan doen terwijl ik zelf zeven jaar moest wachten voordat ik hier mocht komen. Dit nieuws is ook confronterend voor mij als ik terugkijk naar hoe mensen anderen vermoorden op basis van verschillen in het uiterlijk, cultuur en religie. Als ik nu om mij heen kijk en kijk naar wat de wereld om mij heen meemaakt dan zie ik veel mensen die dagelijks van de ene plaats naar de ander gaan, op zoek naar veiligheid, geluk en een mooie toekomst.
Dit is pijnlijke confrontatie. Als een vreedzaam persoon wil ik niemands rechten afnemen. Ik was liever in Pakistan gebleven. Maar in Pakistan had ik ook gezien dat mensen bang waren van Afghaanse migranten. Afghanen moesten vluchten vanwege de oorlog en op humanitair basis hadden ze het recht dat hun basis levensbehoeftes vervuld zouden worden. Helaas was dit niet mogelijk voor alle migranten daar.
Ik herinner mij nog de dag toen ik op het nieuws de Amerikaanse president met heel veel trots het hoorde hebben over de " carpet bombing" in de historische stad Bagdad. Toen waren er miljoenen Irakezen doodgegaan en de overlevenden moesten het land ontvluchten. Een klein percentage die de aanvallen overleefde heeft nog steeds te kampen met de oorlogstrauma’s. Op mijn werk zie ik met enige regelmaat deze mensen die dagelijks last hebben van hun traumatische oorlogsherinneringen.
Recentelijk komen vluchtelingen vanuit Oekraïne naar Europa. Gelukkig is er meer acceptatie van Europese landen voor deze mensen maar dit neemt het lijden en de druk niet weg. Misschien kunnen wij ons de pijn van mensen die nergens op aarde welkom zijn door andere mensen op basis van hun kleur, cultuur, religie en nationaliteiten voorstellen.
Gisteren in het nieuws zag ik beelden van Russische vluchtelingen in Turkije. Ik wil reageren op het nieuws van vanochtend. Immigratie is iets wat mensen doen vanaf het moment dat mensen collectieve herinneringen kunnen achterhalen. Zolang dat er onrechtvaardigheid is, zolang er haat, angst en armoede is, zolang dat mensen dromen hebben en volgen, zolang dat mensen verliefd worden en liefde zich in de wereld verspreidt zullen mensen blijven immigreren. Laten wij vooruitkijken naar meer immigranten en bereid zijn op een multiculturele, liefdevolle wereld met overvloed van mogelijkheden voor iedereen.
Reactie plaatsen
Reacties