Vandaag is het Moederdag en op Moederdag voel ik mij heel anders. Het is duidelijk dat ik heel veel verdriet in mij ervaar als ik aan mijn moeder en oma (moeder van mijn moeder) denk. Ik mis ze heel veel. Het liefst wil ik hun omarmen en urenlang met ze praten. Bovenop mijn verdriet is een cirkel van grenzeloze liefde die ons allemaal omarmt en mijn verdriet steeds kleiner maakt. Ik wil hierover iets schrijven en het liefst een video maken maar ik ben bang om te gaan huilen. Al twee jaar gebeurt het dat ik begin met een video opname op Moederdag en dan beland in huilbuien. 

Sinds maart 2020 heel veel is veranderend in de manier van werken met de komst van de Corona. Zeker in de zorg en het onderwijs sectoren. Mensen moeten van een op andere dag overstappen naar een andere manier van werken. Meeste bedrijven moesten stoppen en mensen moeten dealen met allerlei veranderingen.  In deze periode hebben mensen meer psychische problemen ervaren. Veel mensen die werk als een soort van coping-mechanisme hadden moeten nu thuiszitten met zichzelf en hun (kwetsbare) gezinsleden. Deze situaties kunnen belastend zijn in de afwezigheid van juiste hulp. Er waren ook mensen die niet eens wisten dat hun problemen onder psychische klachten vallen Ze wisten bijvoorbeeld niet dat ontevredenheid,  stress en burn-out kunnen behandeld worden.   

Vandaag in het nieuws hoorde ik weer dat men zich zorgen maakt over migranten die Nederland binnenkomen en dat er een echte dreiging is dat wij straks te weinig woonplaatsen zullen hebben. Aan de ene kant begrijp ik deze zorgen. Aan de andere kant heb ik hart voor mensen die nog steeds iedere dag naar de hemel kijken en bidden of hopen om op een dag te zijn waar het rustig is, waar iedereen van hen houdt en zij van iedereen houden. Een plek waar ze veilig en gelukkig kunnen zijn.